اما متاسفانه کشور دچار مشکلاتی است که عمده ی آنها نیز عدم ثبات اقتصادی و تلاطمات صاعقه گون آن است که کمر اقتصادی خانواده ها را نشانه رفته و مردان ایرانی را در سن و سال میانه ی 40 و 50 به کارهایی واداشته که قابل تامل است. کمی دقت کنید در می یابید که مردان در چنین سنینی بجای ترسیم چارچوب برای بازنشستگی خود و رسیدن به آروزهای دیرین نرسیده بخاطر انواع مشکلات در دوران جوانی و نوجوانی، در حال مطالعه ی شرایط سایر کشورها برای مهاجرت هستند. در حال زبان خواندن و گرفتن مدرک بین المللی برای پذیرش!!! درس و خواندن و یا گرفتن مدراک تحصیلی در سنینی که باید منتظر خواستگار دختر باشند و پیداکردن عروس برای پسرشان! شده شب و روز آنها.

در این میان نیز هستند مردانی که حاضرند خانواده خود را زودتر از کشور خارج کنند و خود فعلا در ایران بمانند تا یا به مرز بازنشستگی برسند و یا پاسوز خانواده شوند تا درآمدی را به ریال درآورند و برای خانواه ی دلاری و یورویی خود هزینه کنند. و معتقدند هرچه زودتر برویم بهتر است. با نگاهی به سیاستهای کشورهای همسایه نیز درست به این حقیقت می رسیم که برای سرمایه گذاری و خروج پول از کشور همه رقم امکانات برای ایرانیان قائل می شوند، پول بیاورید و خانه بخرید یا شرکت بزنید و ما به شما اقامت می دهیم!!! حتی دیگران نیز به فکر سرمایه های ایرانی هستند و ای کاش این دیدگاه در مسئولان خود ما نیز وجود داشت.

به عنوان یک کنشگر اجتماعی این یک هشدار است، تمام آنهایی که می روند هم ایرانی و هموطن ما هستند، حالا نگاه کنید، ببینید این خانواده ی مهاجر که پدر را همراه ندارد، درست مثل خانواده ی جنگ زده است. خانواده هایی که پدرانشان برای دفاع از خاک و ناموس ملت رفتند و سایه ی بالای سرشان را یا از دست دادند و یا سایه سارشان کمتر روی خانواده ماندگار شد. به درستی این پدران مجبورند دور از خانواده باشند و کارکرد آنها برای خانواده ی خارج نشینشان بسیار متفاوت خواهد بود. عملا پدران "مجازی" شده اند و دیگر حضور فعال و تخاطب موثری با اعضای خانواده ی خود ندارند. و این مسیر تربیتی فرزندانشان را با چالشی عظیم مواجه خواهد کرد.

امیدواریم شرایط کشور به روزهای ثبات و آرامش فکری و روحی بازگردد تا همه ی ایرانی ها در موطن خود و برای آبادانی و سربلندی آن همت مضاعف نمایند. ان‌شاالله.